نميخواهم جاي دستهاي آلوده اي که هر روز
هزاران تن را به آغوش ميکشد روي تنم
خاطره شود....
لياقت ميخواهد (( ما )) شدن
لياقت ميخواهد ((شريک)) شدن
تو خوش باش به همين با هم بودنهاي امروزت
من خوشم به خلوت تنهاييم
تو بخند به امروزت
من ميخندم به فرداهايت!!!!

از همان کودکي به ما هشدار دادند
و جدي نگرفتيم ... 
يــادت هست؟
در دفــتر مـشقهـايمـان خـطوط فــ ـ ـ ا صـله هــميشه قــرمــز بود !


وقتي عـــــــــاشق شدم . مشروب خوردم به سلامتي عشــــــــق 
وقتي شکست خوردم ، مشروب خوردم به سلامتي هر چي نامـــرده
وقتي تنــها شدم ، به سلامتي بي کـسي خوردم 
ولي وقتي دوستايي مثل تــو پيــدا کردم؛ 
فقــط به سلامتي هر چي رفيــقه ميرم بــالا . . . 
تـــا نه عاشــق شم . . . 
نه نــــامــــرد . . . 
نه تـنـــــــهـا . . 

فراموش کردنت مثل سوت زدن در برابر باد است..!!


هي ... با تـوام ! ميداني ..
براي گذر از
" دوستت دارم " به " دوستت داشتم "
چه زجري کشيدم ... !؟


چهار فصلِ آغوشت
تابستان تنم مي شد 
اگر زمستان نبود...



زمستــان آمــده اســت!
خستــه ام!
مــي خــوابــم!
بهــار کــه آمــد،
پيلــه ام را مــي شکــافـم
تــا بــا پــرهــاي خيــس،
دوبــاره
عــاشقــت شــوم . . .


به سلامتي اونايي که هميشه تو جمع ميگن و ميخندن ،
اما دو دقيقه که باهاشون تنهايي بشيني حرف بزني ميبيني يه دنيا غصه دارن


سکوتـــــــــــــ ...
و ديگر هيچ نمي گويم ...!
که اين بزرگترين اعتراض دل من استــــــــــ
به تو ...
سکوت را دوستـــــــــ دارم
به خاطر ابهت بي پايانشـــــــ ......

مــن شـيـفـتـــه ي ميــزهــاي کوچـک کـافـه اي هـسـتـــم ...
که بـهــانـه نـزديـک تــر نـشـسـتـن مــان مـــي شــــــــــود !
و مــــــن ...
روبـه روي تــــــــــــو ...
مـي تــوانــم تـمــام شـعــرهـاي نـگـفــــــتـه دنـيــا را
يـک جـــا بـگــويـــــــــم ...!!!


من عاشق اون ديالوگم که پدر ژپتو به پينوکيو ميگه:
پينوکيو... چوبي بمان! آدم ها سنگي اند دنيايشان قشنگ نيست

ميشه براي چند لحظه چشماتو ببندي؟!
ممنون، متوجه شدي چقدر همه جا تاريک بود ؟ عزيزم زندگي منم بدون تو به همين تاريکيه


همه ي آدم هايي که با در و ديوار صحبت ميکنند ديوانه نيستند که
نه...
بعضي ها انقدر از آدمها خسته شدن که ترجيح ميدن با ديوار حرف بزنن ....

گاهي مجبوري بُغضت را با يک مقدار آب فرو ببري و بگويي خدا بزرگه .....

پارسال با او زير باران راه ميرفتم..
امسال راه رفتن اورا باديگران زير باران با اشکهايم ديدم....
شايد باران پارسال
اشکهاي ديگري بـــود...

زمستان
همين است که هست
حالا در اين باغچه
حتي
دلتنگي هم
نمي رويد!


کاش هيچ وقت برفهايي که آن شب باريد آبــــــــ نميشد!
آنگاه مي توانستي ردّ پايت را دنبال کني و دوباره در آغوشم بازگردي